Ongeveer 9 jaar geleden werd mijn dochter Sophia geboren. Ik weet nog dat ik na de bevalling thuis kwam en dacht: en nu? Ik had destijds geen idee waar ik aan begon. In de eerste nacht alleen met haar werd ik overvallen door een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Dit hulpeloze wezentje van wie ik al intens hield was compleet afhankelijk van mij. Nog half in de kreukels van de bevalling begon ik vol enthousiasme aan mijn nieuwe rol. Niet wetende wat mij te wachten stond in dat eerste jaar. De verwachte roze wolk bleek helaas eerder zwart. Mijn dochter had enorm veel last van reflux en ontpopte zich tot een huilbaby. Nachtenlang hebben we met haar opgelopen.
Door het constante aan staan, geen moment voor mezelf te hebben en de druk die ik mezelf oplegde omdat ik zo graag een perfecte moeder wilde zijn was mijn zenuwstelsel zo overprikkeld dat slapen niet meer ging. Zelfs als mijn dochter eindelijk sliep kon ik niet meer ontspannen. Maar in plaats van aan de bel te trekken en om hulp te vragen ging ik stug door. Ik had allerlei overtuigingen over hoe ik vond dat het moederschap zou horen te zijn met als gevolg dat ik mezelf constant afvroeg wat er mis was met mij? Ik moest dit toch kunnen? Waarom faalde ik? Ik dacht als ik nog harder mijn best doe dan lukt het me vast wel.
Na vier maanden vol overgave voor haar te hebben gezorgd stonden mijn ouders ’s avonds op de stoep en zeiden: dit gaat echt niet meer. Je gaat hier aan onderdoor, laat ons je helpen. Ik ben uiteindelijk samen met mijn dochter bij mijn ouders ingetrokken. Zij namen de nachtdiensten af en toe over zodat ik weer kon proberen te ontspannen en mijn slaapritme weer terug kon krijgen. Na 6 weken ging het langzaam weer iets beter en gingen we weer naar huis.
Toen mijn broer onlangs vader is geworden kwam er een hoop verdriet bij mij naar boven. Verdriet over hoe ik het moederschap dat eerste jaar heb beleefd. Verdriet over dat ik er eigenlijk maar heel weinig echt van heb kunnen genieten. Maar ook vooral verdriet over hoe hard ik in die tijd voor mezelf was. De overtuigingen die ik had over het moederschap zaten mij zo in de weg dat ik mezelf vooral onderuit haalde. Als ik destijds veel meer met compassie naar mezelf had gekeken en om hulp had gevraagd dan had ik dat eerste jaar nog steeds als heftig ervaren maar weet ik zeker dat ik niet zo diep was gegaan.
Aan alle jonge moeders… Die roze wolk is er lang niet altijd en dat geeft niet. Het hoeft allemaal niet perfect te gaan. Je mag het zwaar vinden, je mag er doorheen zitten, je mag worstelen met alles wat er op je af komt, dat maakt je geen slechte moeder. Accepteer dat de dingen niet altijd zo gaan zoals je voor ogen had, heb compassie voor jezelf en vraag om hulp waar nodig. Je bent het waard om ook goed voor jezelf te zorgen!
